Toz Tanelerinden, Susuzluğa: Sacide’nin Kızı Olmak
Söylesene… Adı var mıydı sensizliğin, anne?
Sensiz geçen yılların…
İçimde büyüyen o büyük boşluğun…
Bazen nefes almayı bile unutturan o anların gerçekten bir ismi var mıydı?
Bazen kendime soruyorum:
Bu ne özlem? Bu nasıl derin bir eksiklik?
Sadece yokluk mu? Hayır…
Sensizlik, sanki adını kimsenin bilmediği bir hâl gibi.
Söylenmeyen, yutkunulan, içten içe kanayan bir hâl…
Benim annem artık bu dünyada değil.
Ama kelimelerimde, dualarımda, çocuklarıma uzattığım ellerde… hep benimle.
Anneler Günü, bana artık sadece çiçekleri değil, bir zamanlar bana sarılan o sıcak elleri hatırlatıyor.
Ve o ellerin sahibi bir gün şöyle demişti bana:
“Özlem, şu havada görünmeyen toz taneleri var ya… Onlar bile üstüne konsun istemiyorum.”
Bu cümle beni hep derinden sarstı.
Çünkü bir insan, bir başka insanı ancak bu kadar korumak ister…
Ancak bu kadar çok sevebilir…
Ben de şimdi anneyim. İki çocuğum var.
Ve onların gözlerine baktığımda, annemin bana duyduğu o büyük sevgiyi anlamaya çalışıyorum.
Ama bir yanım hâlâ onun çocuğu.
Ve o çocuk, zaman zaman annesini arıyor…
Bir sabah sessizliğinde, bir çayın buğusunda, bir kekin kokusunda…
Bugün Anneler Günü.
Belki ellerine çiçek bırakamam ama dualarımda onun için en güzel çiçekleri seriyorum.
Ve kendime sık sık hatırlatıyorum:
Annem gitmedi. O, içime yerleşti.
Her nefesimde, her cümlemde, her sarılmamda benimle.
Tüm annelerin günü kutlu olsun…
Ve tüm anneler gibi, görünmeyen toz tanelerinden bile çocuklarını sakınanlara…
Bu dünyadan geçip başka bir ışığa giden o güzel yüreklere de…
Ve şimdi, senden bana kalan satırlarla bitiriyorum bu yazıyı.
Bir zamanlar dizlerinin dibinde öğrendiğim sevgiyi anlatan birkaç satırla…
Çok sevgisini pişen mis kokulu keklerden anlardım,
Benden bahsederken bir başka çocuktum,
Nasıldı da neşeli, masum, mutlu…
Nasıldı da güçlü bir çocuktum.
Şimdi çocuk muyum?
İyi ki de onun çocuğuydum…
Mavinin tüm tonlarıyla selamlıyorum…
Görüşmek üzere
